συναιτιότητα

η, Ν

(νομ.) η ιδιότητα τού συναιτίου, το να είναι κανείς συναίτιος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συναίτιος. Η λ., στον λόγιο τ. συναιτιότης, μαρτυρείται από το 1840 στο Λεξικόν Νομοτεχνικόν Ιταλοελληνικόν].